KRISTOF +
trISTAN
scroll
Dit knappe koppel is alweer 11 jaar samen en net, na acht onstuimige jaren te hebben gewoond in het Gentse Rabot in België, verhuisd naar Nederland om hier een frisse start te maken. Toen we Kristof en Tristan vroegen om mee te doen aan onze campagne, hoefden ze hier geen seconde over na te denken. Tijd om deze heren wat beter te leren kennen! Wij gingen het gesprek aan met Kristof.
Interview met kristof
Mandy: Waarom was het voor jou belangrijk om deel te nemen aan deze campagne?
Kristof: Ik denk dat dat antwoord vrij simpel is: er is nog veel werk aan de winkel wanneer het gaat om LHBT+ emancipatie en normalisering. Als dat niet zo was, dan was PRIDE bijvoorbeeld ook niet zo nodig geweest.
Mandy: De cijfers van het Sociaal Cultureel Planbureau zijn steeds positiever over LHBTI+ tolerantie, merk jij daar zelf iets van?
Kristof: Om heel eerlijk te zijn niet. Ik heb juist het idee dat de homohaat aan het stijgen is in vergelijking met een klein decennium geleden. Tristan en ik zijn nu 11 jaar samen, en aan het begin van onze relatie liepen wij zonder problemen hand in hand over straat, terwijl ik nu het idee heb dat vandaag de dag de sfeer er niet naar is. Het clipje van ‘Spuiten en Slikken” waarin met een verborgen camera de reacties worden gefilmd van de omgeving op drie stelletjes – één hetero, één homo en één lesbisch – die zoenen op straat; de reacties die je daar ziet, die liegen er toch ook niet om.
Mandy: Wat is jouw persoonlijke ervaring hierin?
Kristof: Wij hebben zelf acht jaar in een wijk gewoond die vrij multicultureel en conservatief was, daar was ook veel sprake van homohaat. Zo werd onze gloednieuwe auto meteen bekrast, de voorruit daarvan ingeslagen, onze scooter gestolen en werden zowel wij als onze vrienden en familie meermaals fysiek bedreigd.
Mandy: Beperkt dit jullie nu ook in het tonen van affectie in het openbaar?
Kristof: Eigenlijk doen wij dat al heel lang niet meer, omdat er na alle ervaringen in die woonwijk een gevoel van onveiligheid in ons systeem huist.
Mandy: Ik kan mij goed voorstellen dat deze campagne dan voor jullie ook best wel spannend kan zijn…
Kristof: Ja en nee. Eigenlijk juist omdat het op een poster is, blijft het ook enigszins anoniem en is er geen rechtstreekse dreiging tot geweld. Op straat heb ik het gevoel veel meer risico te lopen om, al dan niet fysiek, belaagd te kunnen worden wanneer ik hand in hand over straat loop. Daarbij, vind ik het vooral heel belangrijk om hier aan mee te werken.
Mandy: Wat denk jij dat er nodig is om dat beeld van affectie tussen twee mannen te normaliseren en de tolerantie te vergroten?
Kristof: Ik denk dat ik daar niet direct een rechtlijnig antwoord op heb. Ik denk dat het belangrijk is om het gesprek te blijven aangaan met radicale homofoben zoals bijvoorbeeld conservatieve gelovigen, evenals voorlichting te geven aan jongeren. Er is niets zo vervelend als, in die toch al gecompliceerde pubertijd, je ontzettend kwetsbaar te voelen in bijvoorbeeld het ontdekken van je identiteit en je geaardheid en dan ook nog eens gepest te worden. Daarbij denk ik dat er ook nog veel winst te behalen valt in het afbreken van het denkbeeld dat homoseksuele mannen ‘vrouwelijk’ zijn, terwijl dat natuurlijk helemaal niet aan de orde is.
Maar ik denk dat we vooral ook gewoon moeten blijven doen, blijven voorlichten, blijven actie voeren, blijven vieren, blijven tonen. De #iedereenmagzoenen campagne is denk ik heel erg nodig om zichtbaarheid te creëren en ik denk dat we vooral dit soort campagnes en acties moeten blijven herhalen totdat het niet meer nodig is
Gepubliceerd op 9 oktober 2019